Μια φωτεινή μορφή

Δεν μου ήτο ολίγον γνωστός. Απ’εναντίας επί μακρά έτη και μετά πολλού ενδιαφέροντος, ως Ιεροκήρυξ εις τας Πάτρας, παρηκολούθησα εκ του πλησίον τόσον την φυσιογνωμίαν όσον και το πολυσχιδές και πολύπλευρον έργον του αειμνήστου και μακαριστού πλέον π.Γερβασίου Παρασκευοπούλου.

Μορφή ομολογουμένως προφητική και ακητική, η οποία μετέδιδε παντού το σάλπισμα: “Τάδε λέγει ο Κύριος…”. Καρδία η οποία εφλέγετο από το πυρ του ιερού ενθουσιασμού αλλά και από την αγάπην προς πάντας και μάλιστα προς την νεότητα υπέρ της οποίας και περισσώς εκοπίασε.

Νους φωτισμένος υπό΄της άνωθεν σοφίας. Επινοητικός και εφευρετικός, χρησιμοποιών όλα τα χαρισθέντα εις αυτόν τάλαντα μόνον και μόνον επ’ αγαθώ της Εκκλησίας του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

Αλλά και θέλησις ισχυρά, άκαμπτος, υπενθυμίζουσα μεγάλους πατέρας της Εκκλησίας, μη υποχωρούσα ενώπιον και αυτών ακόμη των ισχυρών της ημέρας, όταν το καθήκον το εκάλει να είπη ή ενεργήση τι προς δόξαν της Εκκλησίας.

Με αυτά τα πανίσχυρα και Θεόσδοτα δώρα, απεδύθη ο π.Γερβάσιος εις το βαρύ και επίμοχθον έργον του, αλλά συνάμα και το εξόχως ευγενές και Θεάρεστον, εν μέσω της Πατραϊκής κοινωνίας.

Ως κήρυξ του Θείου λόγου υπήρξεν ακαταπόνητος. Μετέδιδε τον λόγον τον “τομώτερον υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον” ανά πάσαν στιγμήν εις μικρούς και μεγάλους την ηλικίαν. Έλουσε κυριολεκτικώς την Πατραϊκήν Κοινωνίαν με τα Ουράνια νάματα.

Ως εξομολόγος; Απεδείχθη ο απαράμιλλος. Ήτο ο διαρκής αιχμάλωτος του μικρού του εξομολογητηρίου, όπου ακαταπαύστως εμόχθει δια να προσφέρη το ανεκτίμητον δώρον του λυτρωμού εις όσον το δυνατόν περισσοτέρας ψυχάς, υποδούλους τη αμαρτία.

Η ακαταπόνητος τω όντι δραστηριότης του. Η μεγάλη και πλούσια πείρα. Αι σταθεραί του γραμμαί, τα οποίας πιστώς ηκολούθει, χωρίς να καταφεύγη εις συμβιβασμούς. Και πρωτίστως η θερμουργός πίστις του και η πηγαία αγάπη , πολλούς , ως είναι γνωστόν, ακόμη και σεσημασμένους αμαρτωλούς αφήρπασεν από τα τέλματα της αμαρτίας και τους ωδήγησεν εις νομάς σωτηρίους.

Ως λειτουργός ήτο ο αποπνευματισμένος επίγειος άγγελος. Διεκαίετο η μακαρία ψυχή του από τον πόθον της μετοχής εις το υπερφυές και μέγα μυστήριον και τον πόθον αυτόν μετέδιδε και εις τα τέκνα του τα πνευματικά, τα οποία ιδιαιτέρως ηυχαριστείτο να βλέπη τακτικώς προσερχόμενα εις το “ποτήριον της ζωής”.

Αλλά και ο κάλαμός του δεν έπαυε να εκχύνη τα πνευματικά κεφάλαια της εις Χριστόν πλήρως αφωσιωμένης καρδίας του. Εφημερίδες και περιοδικά και βιβλία απετύπωσαν πλείστα προϊόντα της δημιουργικής και ζώσης πίστεώς του, ώστε οι ακροαταί του και τώρα , που εξεδήμησεν, να έχουν την δυνατότητα να τον βλέπουν και τον ακούουν διδάσκοντα.

Με τον θάνατόν του εξέλιπεν από τας Πάτρας μία προφητική και μεγάλη μορφή, η οποία εις κάθε ζήτημα Εκκλησιαστικόν είχε πάντοτε και μίαν γνώμην βαρύνουσαν, καταστάλαγμα της βαθείας θεολογικής του μορφώσεως, αλλά και της εγνωσμένης του αρετής και των θεοφίλων του αγώνων, τους οποίους τόσον επιτυχώς διεξήγαγεν.

Ανεπαύθη εν Κυρίω. Απήλθεν από τον κόσμον της ματαιότητος ο μακαριστός πλέον π. Γερβάσιος. Δεν ελησμονήθη όμως, αλλά ούτε και θα λησμονηθή η πελωρία αυτή πνευματική δρυς, υπό την σκιάν της οποίας πλείσται όσαι κουρασμέναι ψυχαί εύρον αναψυχήν, ανάπαυσιν και παρηγορίαν.

Τα πνευματικά του κυρίως έργα που δεν μαραίνονται ποτέ, θα διαλαλούν εσαεί την φωτεινήν του διάβασιν από την πόλιν των Πατρών και θα εμπνέουν πολλούς εκ των μεταγενεστέρων εις μίμησίν του φωτεινού παραδείγματός του.

Θαυμαστής αλλά και ευγνώμων προς την εκλιπούσαν μεγάλην μορφήν , δι όσα παρ’ αυτής και ο ιδίος εδιδάχθην, εύχομαι εκ καρδίας όπως αι δυσπερίγραπτοι θυσίαι και κόποι του γίνουν δεκτοί ενώπιον του Θεού και ο Αρχηγός της Εκκλησίας μας αναδεικνύη και άλλους τοιούτους κληρικούς μιμητάς του θερμουργού ζήλου, της σταθεράς πίστεως αλλά και της κατά Θεόν βιοτής του αειμνήστου και αλησμονήτου π.Γερβασίου.

Υπό Σεβ. Μητροπολίτου Λευκάδος και Ιθάκης κ.κ. Δωροθέου