Ανδρέας ο Πρωτόκλητος, ο Φιλάδελφος

Πολλοί τίτλοι προς διάκριση ή ανάδειξη επινοήθηκαν και απεδώθησαν σε εξέχουσες προσωπικότητες και αρκετοί από αυτούς είναι όντως επιτυχείς και διδακτικοί και κατάλληλοι για νουθεσία, διότι περικλείουν νοήματα και αρετές, των οποίων η μίμηση και εφαρμογή εξυπηρετούν κάθε κοινωνία ανθρώπων, ιδιαιτέρως τις χριστεπωνύμους.  Ένας από τους τίτλους αυτούς είναι και αυτούς του «φιλαδέλφου» υπό την αληθινή αυτού βεβαίως έννοια , ο τίτλος αυτός ευρίσκει πλήρη εφαρμογή στον Πρωτόκλητο των μαθητών του Σωτήρος «ευρίσκει πρώτος τον αδελφόν  τον ιδίον Σίμωνα και λέγει: ευρήκαμεν τον Μεσσίαν και ήγαγεν αυτόν προς τον Ιησούν». Και ευρίσκει ο όρος ή τίτλος «ο φιλάδελφος» πλήρη εφαρμογή στον Πολιούχο μας, διότι ο Απόστολος Ανδρέας αμέσως όταν βρήκε το Ποθούμενον και όταν άκουσε το «έρχεσθε και ίδετε», ως άλλη και διψώσα έλαφος – έσπευσε να πληρώσει το της φιλαδελφίας έργο. Αλλά, ας  τον παρακολουθήσουμε για να δούμε τα της φιλαδελφίας αισθήματά του για να συντελέσει και για εμάς προς εφαρμογή της εντολής «Η φιλαδελφία μενέτω».

Στην ευαγγελική ιστορία βλέπουμε ότι ο Πολιούχος μας συνδεόταν στενά και όλως ιδιαιτέρως τόσο με τον πρώτο διδάσκαλό του, Ιωάννη τον Πρόδρομο, όσο και «μετά του άλλου μαθητού, ον ηγάπα ο Ιησούς». Ο σύνδεσμός του  ήταν πλέον εγκάρδιος. Παρόλα αυτά και παρά το στενότατο πνευματικό σύνδεσμο  ο Απόστολος Ανδρέας ευθύς ως ήλθε και ίδε που μένει ο Ιησούς και μαζί του έμεινε την ημέρα εκείνη και με το συμμαθητή του Ιωάννη και απολαύμβανε μαζί του τη χαρά  που βρήκαν τον Ποθούμενον,  τον Μεσσίαν, παρόλα αυτά, λέγω, το πνεύμα του ούτε αναπαύεται, ούτε ησυχάζει, αφού δεν απολαμβάνει μαζί του και  ο αδελφός ο ίδιος  πριν καταστήσει μέτοχον και κοινωνόν του Αγαθού τούτου και τον αδελφόν του, το Σίμωνα. Ναι! Θελει και σφόδρα επιθυμεί να συναριθμήσει μετά της αγίας ταύτης τριάδος και τον ίδιο του τον αδελφόν και ει δυνατόν να δει αυτόν πρώτο μεταξύ των δύο πρώτων μαθητών του νέου Διδασκάλου του. Θέλει ο φιλάδελφος , ο αδελφός του Σίμων  να μην υστερήσει του αγαθού, τόσο που…πριν να χαρεί που η αγία του ψυχή  βρήκε τον Ποθούμενον, αποσπάται της αγίας και πεφιλημένης Αυτώ Τριάδος και τρέχει να συναντήσει τον αδελφό του και του λέγει: «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν. Ευρήκαμεν την ελπίδα του Ισραήλ. Ευρήκαμε την προσδοκία των Εθνών και ήγαγεν αυτόν προς τον Ιησούν. Και τι δεν κρύπτεται μέσα σε αυτό! ¨Ολο το βάθος και πλάτος και όλο το ύψος της φιλαδελφίας του , όλος ο πλούτος της αγαπώσης φιλαδελφης καρδιάς του στην επιθυμία και πόθο να δει τον ίδιο τον αδελφό του μέτοχο του θησαυρού. Αλλά , κρύβεται και κάτι το ιδανικότερο, ποθεί ο αδελφός του ως πρεσβύτερος αυτού να γίνει και ο πρώτος μέτοχος!!! Και το επιτυγχάνει διότι το θέλει η ψυχή του και το επιθυμεί η καρδιά του και μετά από λίγο ακούει «Συ ει Σίμων, ο υιός Ιωνά; Συ κληθήσει Κηφάς, ο ερμηνεύεται Πέτρος!» Ναι βλέπει καθαρά πλέον το επίζηλον αξίωμα στο οποίο η φιλαδελφία ύψωσε τον αδελφόν του και πείθεται τότε ότι ο αδελφός του Πέτρος  είναι η πέτρα της πίστεως, όχι βεβαίως για τη μετονομασία, αλλά για τη λαμπρά εξ αποκαλύψεως ομολογία: «Σύ ει ο Χριστός, ο Υιός του Θεού». Χαίρε λοιπόν, κιαι σκίρτα, θείε Πολιούχε μας, διότι Σύ πρώτος κατανόησες μέσα από το μυστήριο της θείας οικονομίας το της φιλαδελφίας έργον! Όντως μέγα, όντως θείον, όντως σωτήριο το της φιλαδελφίας έργο, κυρίως υπό την έννοια που κατενόησε και εξεπλήρωσε τουτο ο Πολιούχος μας. Και ερωτώ: τι θα ήταν οι χριστιανικές κοινωνίες αν κάθε χριστιανός αντιλαμβανόταν τα καθήκοντά του; Και λέω χριστιανικές κοινωνίες διότι ο Πολιούχος μας δεν επόθησε να δει τον αδελφόν του, άρχοντα ή πλούσιο, μέγα ή δυνάστη, αλλά επόθησε να τον δει μαθητή του Χριστού και πολίτη της Βασιλείας του Κυρίου ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού…

Έτσι λοιπόν να εορτάσουμε τον Πολιούχο μας, έτσι να τιμήσουμε τη μνήμη αυτού, με παρρησία και υιϊκό θάρρος να ψάλλουμε σε αυτόν τον ύμνον:

Ὁ μυστολέκτης τῆς θείας, οἰκονομίας Χριστοῦ, ὁ ἐκλεχθεὶς ἐν πρώτοις, μαθητεῦσαι τῶ Λόγῳ, Ἀνδρέας ὁ θεόπτης, ἐβόα φησί, τὸν συναίμονα Πέτρον ἰδών΄ Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν ὃν ἡ Γραφή, καὶ οἱ Προφῆται προεκήρυξαν. Και