Το έργο του ως εξομολόγος ψυχών
Ο Γέροντας ήταν ακούραστος. Εξομολογούσε ώρες ατελείωτες. Πολλοί άνθρωποι είχαν περάσει από το πετραχήλι του. Από τα προσφυγικά πήγαιναν και τουρκόφωνες για εξομολόγηση, μπορούσε και τις εξομολογούσε και ας μην γνώριζε ο παπούλης τη γλώσσα.
Μία άλλη φορά τον κάλεσαν στο νοσοκομείο να εξομολογήσει έναν ασθενή. Πήγαμε κι εμείς μαζί του. Μπήκαμε σε έναν θάλαμο που είχε πολλά κρεββάτια. Όταν είδε τον παπούλη ο ασθενής αρχισε να εξομολογείτε, χωρίς να μπορεί να καθαρίσει τις λέξεις. Ο παπούλης πότε πήγαινε από τη μία πλευρά του κρεββατιού και πότε από την άλλη. Ο εξομολογούμενος δεν μπορούσε να μιλήσει καθαρά. Μια αγωνία! Και η ψυχή αυτή που ήταν στο κρεββάτι, αλλά και ο παπούλης είχε μεγάλη αγωνία. Τελικά, είπε ότι εξομολογήθηκε! Ο παπούλης είχε καταλάβει την εξομολόγησή του ανθρώπου αυτού.
Όλα αυτά είναι αληθινά γεγονότα, γεγονότα που ζήσαμε και γεγονότα που μας αφηγήθηκαν και μεγαλύτερες μαθήτριες του παπούλη. Ο παπούλης συχνά έλεγε και κάτι άλλο “εάν δεν μου ανοίξουν την πόρτα του Παραδείσου τα παιδιά…, οι χρυσές μου ελπίδες είναι τα παιδιά!”
Να έχουμε την ευχή του και να αξιωθούμε να τον δούμε μια μέρα, έστω και από μακρυά…
Μαρτυρία
κας Νικολίτσας Χουρμπιλιάδου