Εγραψαν και μίλησαν για τον Γέροντα Γερβάσιο…

Εγραψαν και μίλησαν για τον γεροντα Γερβάσιο…

«εις το πρόσωπόν του βλέπω τον αυριανόν «ταγόν» της Εκκλησίας μας, τον γνήσιο ποιμένα του χριστεπωνύμου πληρώματος…»

Αγιος Νεκτάριος Κεφαλάς, Επίσκοπος Πενταπόλεως (διδάσκαλος π.Γερβασίου στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή)

«γλυκής, αλλά και προφητικός ως διδάσκαλός και κήρυξ, ουράνιος ως Ιερουργός. Μεστός ελέους και στοργή ς ως πνευματικός. Είναι το τρίπτυχον της πνευματικής παρουσίας του. Και εις την άσκησην του τριπλού τούτου λειτουργήματος ήτο ακαταπόνητος, χαλκέντερος»

Ιερόθεος Τσαντίλης, Μητροπολιτης πρ. Υδρας (Πνευματικό τέκνο του Γέροντα)

Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον

«…γνωρίσαντες προσωπικώς τον αείμνηστον Αρχιμ. Γερβάσιον Παρασκευόπουλον και εκτιμήσαντες βαθέως τον ένθεον ζήλον και την εις την υψηλήν του κληρικού αποστολήν αφοσίωσιν αυτού, δι ην και εν αυταπαρνήσει αφιέρωσεν εαυτόν εις την διακονίαν της Εκκλησίας εν τη Ιερά Μητροπόλει  Πατρών και τη Ι. Αρχιεπισκοπή Αθηνών, συγχαίρομεν ολοκαρδίως τη υμετέρα φίλη Ιερότητι δια την ως άνω πρόθεσιν αυτής..

Ο Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρας

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος Αθήνησι 22-11-1965

… «Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας κατ΄ατην συνεδρίαν Αυτής της 2ας Νοεμβρίου μετά χαράς πολλής έλαβε γνώσειν της θεοφιλούς προσπαθείας υμών , σκοπούσης την απότισιν της πρεπούσης δικαίας τιμής εις έξοχον και ανεπαίσχυντον εργάτην του Ευαγγελίου και του Αγιωτάτου Θυσιαστηρίου, τον αείμνηστον Αρχιμ. Γερβάσιον Παρασκευόπουλον,αναλωθέντα επί εξήκοντα έτη εν τω αμπελώνι του Κυρίου και πληροφορήσαντα την διακονίαν αυτού δυναμει πολλή, εν τε τη Θεοσώστω Μητροπόλει υμών και εν τη Ιερά Αρχιεπισκοπή, δια της εκδόσεως και κυκλοφορίας ειδικού λευκώματοςο τα της δράσεως και των Ευαγγελικών μόχθων αυτού ιστορούντος…».

Ο Αθηνών Χρυσόστομος

Μεγάλη εκκλησιαστική μορφή. Αληθώς πατριαρχική. Μια μορφή από έκείνας, αι οποίαι αφήνουν οπίσω τοςυ αισθητόν και οπωσδήποτε δυαναπλήρωοτν κενόν. Διέθετε τόσον πλούτον γνησίου ψυχικού μεγαλείου!…

Ο πολυσέβαστος π.Γερβάσιος υπήρξε προσωπικότης σύνθετος και ολοκληρωμένη. Αληθής πολυεδρικός αδάμας ακτινοβολών πλήρθος χριστιανικών αρετών. Ήτο άνθρωπος της μυστικής επικοινωνίας μετά του Θεού, της προσευχής, ο λειτουργός που έχει πλήρη συναίσθησιν της αποστολή τους ως πρεσβευτού και μεσίτου μεταξύ πιστών και Θεού, που ζη την αποστολήν του και την λειτουργίαν του αυτήν, που χαίρει και αγαλλεται δι’ αυτήν και σκιρτά αληθώς και συμμετέχει ολόκληρος. Ήτο έπειτα ο εγκρατής και ασκητικός μοναχός εν τω κόσμω και νικητης του «κόσμου», κατά την Γραφήν, του τα κοσμικά φρονούντος. Ήτο ο άνθρωπος των αρχών , της αυστηράς γραμμής, ο άκαμπτος και αδιάλλακτος, ο προ ουδενός υποχωρρών, ο δηγών την εμμονήν εις το καθήκον εις τα έσχατα, ο μη συμβιβαζόμενος, ο αθετών το ατομικόν όφελος και ουδέποτε καταπατών το καθήκον, ο άνθρωπος ο μονοβουλος του ενός θελήματος, του θελήματος του Χριστού. Ήτο ακόμη ο άνθρωπος ο κοινωνικός, που παρηκολούθει την πορείαν εις τα πλοκάς της κοινωνίας μας και είχε διαπιστώσει τας ελλείψεις και τας ασθενείας της, κατέληξε δε εις θετικά συμπεράσματα περί της θεραπείας της…»

Ο Τρίκκης και Σταγών Διονύσιος

«Μορφή ομολογουμένως προφητική και ασκητική, η οποία μετέδιδε παντού το σάλπισμα: «τάδε λέγεο ο Κύριος…». Καρδία η οποία εφλέγετο από το πυρ του ιερού ενθουσιασμού αλλά και από την αγάπην προς πάντας και μάλιστα προς την νεότητα υπέρ της οποίας και περισσώς εκοπίασε.

Νους φωτισμένος υπό της άνθεν σοφίας. Επινοητικός και εφευρετικος χρησιμοποιών όλα τα χαρισθέντα εις αυτόν τάλαντα μόνον και μόνον επ αγαθώ της Εκκλησίας του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

Αλλά και θέλησις ισχυρά, άκαμπτος, υπενθυμίζουσα μεγάλους Πατέρας της Εκκλησίας, μη υποχωρούσα ενώπιον και αυτών ακόμη των ισχυρών της ημέρας όταν το καθήκον το εκάλει να είπη ή ενεργήση τι προς δόξαν της Εκκλησίας…»

Ο Λευκάδος και Ιθάκης Δωρόθεος

…Ειργάσθη εν Πάτραις ο θρησκευτικός παιδιαγωγός, ο ζηλωτής ιεροκήρυξ, ο καλός Κατηχητής , ο θερμουργόςο Λειτουργός. Εγένετο ο πιστός φίλος της οικογένειας, του νέου και της νέας ο ειλικρινής σύμβουλος, ο κλαός ποιμήν και εμπνευσμένος πνευματικός. Έκαμε το έργον του έργον της πόλεως, του λαού και της κοινωνίας, εν μέσω της οποίας ειργάζετο. Ειργάζετο και ειράσθη απροσώπως εν τη Εκκλησία και δια την Εκκλησίαν, εν τη πόλει και δια την πόλιν, εν τη οικογένεια και δια την οικογένειαν.

Εγενετο ο ζων λίγος προς ον προσερχόμενοι οι πιστοί, λίθοι και αυτοί ζωντες ωκοδομούντο πνευματικώς εν τη οικοδομή της Εκκλησίας και ωκοδομούν την οικογένειαν, την κοινωνίαν, την πόλιν πνευματικώς, θρησκευτικώς…»

Ο Κυθήρων Μελέτιος

 

Είναι φαινόμενο πραγματικώς ο π.Γερβάσιος…Ναι δύναμαι να είπω οτι θα περάσουν 100, 200, 300 χρόνια δια να ίδη η Πάτρα έναν Γερβάσιο. Δεν γεννώνται Γερβάσιοι. Δεν είναι η Εκκλησία φάμπρικα για να γεννά Γερβάσιους.

Μητροπολίτου πρ.Φλωρίνης Αυγουστίνου

Έβλεπες, παρηκολούθης, ησθάνεσο έναν άγιον της Εκκλησίας του Χριστού

Κ.Τριαναταφύλλου

Πτωχός αυτός, χωρίς μισθό και τυχερά, έγινε ο πνευματικός άρχοντας της προσφυγιάς…

Μητροπολίτης πρ.Ύδρας Ιερόθεος

Σπάνια μορφή. Χαριτωμένη προσωπικότητα. Πραγματικό πνευματικό αστέρι, για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας.

Πρωτοπρεσβύτερος π.Γεωργιος Παπασταύρου

Φλογερός Ιεροκήρυξ, θερμουργός και ζηλωτής Λειτουργός του Υψίστου, άνθρωπος της αγάπης και της υπομονής, εκαλλιέργησε τον Ιερόν Αμπελώνα του Κυρίου εις την Ιεράν και Αποστολικήν Μητρόπολιν των Πατρών και κατέλιπε φήμην ανδρός αγίου. Πλήθος τα πνευματικά του τέκνα τα οποία αναγεννήθησαν δια της ακραιφνώς Ορθοδόξου διδασκαλίας του, δια της αυστηρότητος των αρχών του και του βίου του, δια της απολύτου προσηλώσεως των οφθαλμών της ψυχής και του σώματός του εις τον Θεόν.

Περί του μακαριστού Πατρός Γερβασίου και περί της αγίας ζωής του, ήκουσα το πρώτον υπό του αοιδίμου Γέροντός μου Μητροπολίτου Μαντινείας και Κυνουρίας κυρού Θεοκλήτου, δια τον οποίον είχε δώσει συμμαρτυρίαν ο π.Γερβάσιος, προκειμένου να εισέλθει εις τα τάξεις του Ιερού Κλήρου.

Ηυτύχησα να έλθω εις τας Πάτρας ως Επίσκοπος και να αποδώσω το χρέος το πνευματικόν εις τον ακάματον εργάτην της Εκκλησίας μας, όστις ως αστήρ φαεινός ανατείλας εις Αρκαδίαν, εμεσουράνησεν εις την πόλιν με την πνευματικότητα των Πατρών, με τους αγώνας υπέρ της αληθείας και της διατηρήσεως αμωμήτου της Θείας και Αγίας διδασκαλίας της Εκκλησίας μας, της αποκεκαλυμμένης δηλαδή από τον Θεόν Αληθείας.

Εις την μνήμην του οι ευσεβείς χριστιανοί των Πατρών θα ανάβουν θυμίαμα ευγνωμοσύνης και επί του τάφου του θα καταθέτουν τα εύοσμα άνθη της ευγνωμοσύνης των.

Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος

«τον ενθυμούμαι εις τον Αγ. Δημήτριον, όπου ελειτούργουν τα Κατηχητικά Σχολεία, περιστοιχιζόμενον από πλήθος παιδιών… Με ποιαν υπομονήν, με πόση συγκατάβασην, με ποση αγαπη και γαλήνη ίστατο! Ας είναι μακαρία η ψυχή του»

Π. Τρεμπέλας, Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών

«έβλεπες, παρηκολουθεις, ησθάνετο έναν άγιο της Εκκλησίας του Χριστού. Κάτι περισσότερον: Χάρις εις τον π. Γερβάσιον εζήσαμεν ημείς και εγνωρίσαμε ημέρας των Πρώτων Χριστιανών, των Χριστιανών της ολοθέρμου αφοσιώσεως, της ανευ ορίων πίστεως, της ανεξαντλήτου θρησκευτικότητος…»

Κ. Τριανταφύλλου, Ιστορικός της πολεως των Πατρών

«…ήτο ο άνθρωπος ο αγνός και ανιδιοτελής. Τίποτε δεν ζητούσε για τον εαυτό ν του. Για τη δόξα του Χριστού όμως ζητούσε πολλά. Για την Εκκλησία ζητουσε τα παντα. Για την οικοδομή των πιστών και δια την επικράτηση της βασιλείας του Θεού ήτο απαιτητικός. Για τον εαυτό του μπορουσε αδίστακτα να επαναλάβει το λόγο του Απ.Παύλου : «αργυρίου ή χρυσίου ή ιματισμού ουδενός επεθύμησα». Δεν τον συνεκίνησαν ούτε τα χρήματα, ούτε η λαμπρότης της εμφανίσεως. Ήτο ένας άνθρωπος σεμνός, λιτός, ταπεινός, απλός. Και όταν εκυκλοφορούσε στην πόλη, και όταν ελειτουργούσε στο ναόν, δεν είχε τη λαμπρότητα εις την εξωτερική εμφάνιση, αλλά είχε την αλλη λαμπροτητα, την οποια εχαριζε η χαρις του Αγίου Πνεύματος…»

Πρ. Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος

Ολίγων ανθρώπων η ζωή ημπορεί να χαρακτηρισθή ως διαρκής μάχη, όπως του π.Γερβασίου. Κάθε πράξις του εν τη Εκκλησία, κάθε δραστηριότης του ποιμαντική, κηρυκτική, κατηχητική είχε κάτι το αγωνιστικόν και συγχρόνως και ανακαινιστικόν και συνάμα προφητικόν. Ήτο σκαπανεύς και οικοδόμος μαχητής και πυρπολητής, “θεηγόρος οπλίτης παρατάξεως Κυρίου”

“ΖΩΗ” 1964/228

Μέσα εις την σημερινήν φρικτήν εκκλησιαστικήν λειψανδρίαν η φωτεινή μορφή και λαμπρά δράσις του διαπρεπούς και σεμνού πατρός Γερβασίου  αποτελεί παρήγορον φαινόμενον που αποδεικνεύει ότι ο Κύριος της Εκκλησίας μας δεν αφήνει εαυτόν αμάρτυρον. Τι σημαίνει εάν η Διοικ. Εκκλησία δεν ηξιώθη να αμείψη τους μόχθους του με τον βαθμόν του επισκόπου; Το όνομα του εκλιπόντος αειμνήστου διαπρεπούς κληρικού θα παραμείνη ζωντανόν επί γενεάς εις Πάτρας και αιώνιον εις την ιστορίαν της συγχρόνου Εκκλησίας μας

“ΕΝΟΡΙΑ” 1964/196

Ο εκλιπών έχει να παρουσιάση λαμπράν εκκλησιαστικήν και πνευματικήν δράσιν. Υπήρξε συγχρόνως ασκητής, γενναίος αγωνιστής, ενθουσιώδης διδάσκαλος και στοργικός πατήρ των ορφανών και των ενδεών. Παροιμιώδης υπήρξεν η ανιδιοτέλεια αυτού. Εν Πάτραις ανέπτυξε πολυσχιδή δράσιν, κηρύττων κατά τρόπον φλογερόν και συγγράφων εποικοδομητικά έργα…

Τούτων ούτως εχόντων, εξηγείται διατί η προς Κύριον εκδημία του έδωκεν αφορμήν εις σπανίας εκδηλώσεις αφοσιώσεως των πιστών και εκτιμήσεως εκ μέρους της Εκκλησίας και των Αρχών . Αληθώς ο πατήρ Γερβάσιος υπήρξε πνευματικός ηγέτης και πατήρ εμπνέων και καθηδηγών τα πλήθη των πνευματικών του τέκνων

“Εκκλησία” 1964/419