«Συ δε νηστεύων…» Ότι η λειχουδιά δεν είναι νηστεία

Ενώ η Εκκλησία μας, από της π. Δευτέρας προσκαλεί ημάς εις νηστείαν, «νηστεύσωμεν νηστείαν  δεκτήν, ευάρεστον τω Κυρίω», λέγουσα. Ενω από της  π. Τετάρτης δια του προφήτου Ιωήλ προσκαλεί εις τούτο και αυτούς τους νεονύμφους, ίνα καταλείψωσι τον νυμφικόν θάλαμον. Ενώ από της π.Παρασκευής υπενθυμίζει εις ημάς την αναγκαιότητα και χρησιμότητα της Νηστείας – την π. Κυριακή των Απόκρεω, κατά τον εσπερινόν, μας παρουσιάζει έναν ύμνον εξαίρετον και πολύ διδακτικόν, δια του οποίου μας υπενθυμίζει κάτι τι που δεν το προσέχομεν και τούτου ένεκα, ίσως και να απατώμεθα, πιστεύοντες ότι «νηστεύομεν νηστείαν δεκτήν, ευάρεστον τω Κυρίω». Επειδή, και το ευαγγελικόν ανάγνωσμα της ημέρας ομιλεί περί του καθήκοντος της Νηστείας, φέρε ίδωμεν πως εννοεί την Νηστείαν η Εκκλησία μας, εξετάζοντες και ερευνώντες το νόημα και πνεύμα του ύμνου τούτου, ίνα μη αυταπατώμεθα νηστεύοντες νηστείαν λειχουδιάς.

Ο εν λόγω ύμνος, όστις ψάλλεται εμμελώς και πολύ αργά την Κυριακήν των Απόκρεω εσπέρας, εις το Λυχνικόν, άρχεται ως εξής: «Λιχνευσάμενοι, την πρώτην υπέστημεν γύμνωσιν….». Έχει δε σχέσιν με τα αίτια της εξορίας των Πρωτοπλάστων από του Παραδείσου και μας υπενθυμίζει το πάθημα των Πρωτοπλάστων, οίτινες τότε «είδον ότι ήσαν γυμνοί», ότε παραπλανηθέντες έφαγον «από του καρπού του ξύλου του γινώσκειν καλόν και πονηρόν». Δια του ύμνου τούτου ον προβάλλει εις μελέτην η Εκκλησία μας, μας υπενθυμίζει και το πάθημα των Πρωτοπλάστων, οι οποίοι μη αρκεσθέντες προς βρώσιν εις ό,τι ως αναγκαίον δια τη συντήρησιν αυτών ώρισε και διέταξεν ο Κύριος – επεδίωξαν την ικανοποίηση και των αισθήσεων και της κοιλίας αυτών δια του απαγορευθέντος αυτοίς ή όπως αναλελυμένως λέγει η Εκκλησία μας δια της λειχουδιάς. Ενώ, με άλλας λέξεις, ήρκουν προς συντήρησιν αυτών όσα όρισεν ο Κυριος, ούτοι επεδίωξαν ό,τι επερίττευον εις αυτούς.

Κάτι τι το παρόμοιον συμβαίνει και (με) τον νηστεύοντα λαό μας. Μη αρκούμενοι εις ό,τι όχι μόνον αβλαβώς συντελεί προς θρέψιν μας, επιδιώκομεν προς τοις άλλοις και καρυκεύματα, τα οποία εν πολλοίς ματαιώνουν εξ’ ολοκλήρου τον σκοπόν του θεοσδότου θεσμού της Νηστείας. Και αν μεν το κακόν και ανάρμοστον διά χριστιανούς και δη ορθοδόξους περιορίζετο μέχρις αυτού, το κακόν και ανακόλουθον  θα ήτο μικρόν πως, αλλά όταν εξαπλώνεται και μέχρι των ασχημιών και ακοσμιών της Καθαράς Δευτέρας, τότε, παρακαλώ; Αλλά εάν ολόκληρος η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι αποδεκάτωση του χρόνου, πολλώ μάλλον η πρώτη ημέρα αυτής, η Καθαρά Δευτέρα, η οποία ως αρχή του όλου, δέον να αγιάζεται όλη. Αρκούσι προς πίστωσιν τούτου τόσον ο όρθρος, όσον αι ώραι και ο εσπερινός μηδ’ αυτού του Αποδείπνου εξαιρουμένου, το οποίον πλαισιώνει το διδακτικότατον και κατανυκτικώτατον τμήμα εκ του Μεγάλου Κανόνος.-

Χριστιανοί μου! Παρακολουθήσατε και απλώς τα της Καθαράς Δευτέρας ιεράς Ακολουθίας και θα δικαιολογήσετε απολύτως την παρέμβασιν ταύτην.

Αρχιμ. Γερβ. Παρασκευόπουλος