Ο Αστερίσκος και τα καλύμματα
Όταν το ιερόν έργον της προπαρασκευής των αντιτύπων του σώματος και αίματος του Σωτήρος ημών τελειώνει και ο ιερεύς συνεπληρώνει το μνημόσυνον των ζώντων και των κεκοιμημένων δια μερίδος και υπέρ εαυτού, ήδη πρέπει να εξασφαλίση τα ευτρεπισθέντα Άγια, από πάσης τυχόν βλάβης, δια της επικαλύψεως αυτών. Ακριβώς δε φρονούμεν, ότι, ο φόβος της βλάβης των Αγίων, καθιέρωσε τα καλύμματα και τον αστερίσκον. Άπαξ δε την χρήσιν αυτών επέβαλε η ως άνω ανάγκη, δια το ιεροπρεπέστερον, έπρεπεν εν τη χρήσει εκάστου αυτών να ευρεθή και σχετικόν ρητόν καθώς και η σχετική αλληγορία.
Και επί του αστερίσκου – αφού προηγουμένως ο λειτουργός ευλογήση το θυμίαμα και θυμιάση, ως ορίζουν αι σχετικαί λειτουργικαί διατάξεις – επιλέγει το: “και ελθών ο αστήρ έστη επάνω, ουν ην το Παιδίον μετά Μαρίας της μητρός Αυτού”.
Επί του καλύμματος δε, δι’ ουεπικαλύπτει το ολον του αγίου Δισκαρίου, επιλέγει το ψαλμικόν: “Ο Κύριος εβασίλευσεν ευπρέπειαν ενεδύσατο, ενεδύσατο Κύριος δύναμιν και περιεζώσατο”. Τις η έννοια του ωραίου τούτου ρητού, το οποίον ακούομεν ψαλλόμενον καθ’ έκαστον Σάββατον εσπέρας, εν τη ιερά ακολουθία του εσπερινού; Η ακόλουθος: “Του Βασιλέως ημών Χρισστού η ανθρωπίνη Σαρξ, μετά την Ανάστασιν, περιεβλήθη ολόκληρον την βασιλικήν ωραιότητα και λαμπρότητα της θεϊκής δόξης και μεγαλειότητος. Η μέχρι της Αναστάσεως κρυπτομένη θεότης εν τω Κυρίω Ιησού απεκαλύφθη εξ’ολοκληρου και ούτω: Είδον αρχάγγελοι, ο πάλαι επεθύμουν : την φύσιν την ημετέραν από του θρόνου απαστράπτουοσαν του βασιλικού, δόξη και κάλλει στίλβουσαν αθανάτω” (ιερός Χρυσόστομος).
Επί δε του καλύμματος, δι’ ου καλύπτει το άγιον Ποτήριον, επιλέγει: “Εκάλυψεν ουρανούς η αρετή Σου, Χριστέ”. Και όντως, όταν επί του Σταυρού έρρεεν άφθονον το τίμιον Αίμα από του παναχράντου Σώματος του θείου ημών Λυτρωτού, ο πάσχων αδίκως αναμάρτητος Ιησούς επέδειξεν όλον το άφθαστον μεγαλείον της αρετής Του, ώστε εξ’ αυτού να ριγήση και αυτή η σκληρά καρδία του ληστού και να αναφωνήση το :”Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία Σου!
Επί δε του αέρος, γενικού καλύμματος, επιλέγει: “Σκέπασον ημάς εν τη σκέπη των πτερύγων Σου, αποδίωξον αφ’ημών πάντα εχθρόν και πολέμιον, ειρήνευσον ημών την ζωήν, Κύριε…”.
Μεθ’ ο λαμβάνει το θυμιατήριον και θυμιών τα εσκεπασμένα Άγια, επιλέγει: “Ευλογητός ό Θεός ημων, ό ούτως ευδοκήσας, δόξα σοι”. Ευχαριστεί τοιουτοτρόπως τον ευλογήτόν Κυριον, όστις ηυδόκησεν, ίνα, δια της φρικτής θυσίας του Γολγοθά, απολαύωμεν συνεχώς τα αγαθά της απολυτρωτικής Του θυσίας, δι’ ής “…ηγίασται και δεδόξασται το πάντιμον και μεγαλοπρεπές Όνομά Σου…”.
Απόσπασμα από το βιβλίο : “Ερμηνευτική Επιστασία επί της Θείας Λειτουργίας”, Αρχιμ. Γερβασίου Χαρ. Παρασκευοπούλου