Τα συγκλονιστικά συναισθήματα του θείου Λειτουργού

“… Δειλία θανάτου καλύπτει την καρδίαν του λειτουργού. Αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται να ζητήση από τον Θεόν το υψηλότερον πράγμα, το αγιώτερον έργον – τι λέγω; Πρόκειται να ζητήση τι ασυγκρίτως υπέρτερον του ουρανού με τας μυριάδας και τα εκατομμύρια των άστρων του. Και όμως είναι καθήκον να ανέλθη εις το μεγα τούτο αίτημα. Η πρώτη λέξις, ήτις εξέρχεται από τα χείλη του, είναι το “έτι”. (Ποσάκις αυτό το “έτι” θα κατεπνίγη από την συγκίνησιν εις τα χείλη ευσεβών και αγίων λειτουργών του Υψίστου!…). Των βλεμμάτων του λειτουργού η έκφρασις, του προσώπου η έκστασις, της κεφαλής η κάμψις, του κορμού η κλίσις, των γονάτων η πτώσις, όλος ο κόσμος των αισθήσεων και του πνεύματος ευρίσκεται εις στάσιν παρακλήσεως και δεήσεως και ικεσίας… Αι εκατόν εννέα λέξεις από τας οποίας αποτελείται το τμήμα της επικλήσεως και του καθαγιασμού, αι λέξεις αι ηγιασμέναι επί αιώνας, δια των οποίων επαναλαμβάνεται απείρως το μεγαλύτερον των θαυμάτων, αι λέξεις αι προκαλέσασαι τα δάκρυα εις αυτοκράτορας και δούλους, εις πατριάρχας και εις απλούς μοναχούς, αι λέξεις αυτάι, οι αντίλαλοι των οποίων εστερέωσαν τους θόλους της Αγίας Σοφίας και των κατακομβών και των σπηλαίων των ερήμων, ασφαλώς έχουν την δύναμιν να επιτελούν θαύματα εις τα ψυχάς”.

Αρχιμ. Γερβασίου, Ερμηνευτική Επιστασία επί της Θείας Λειτουργίας σελ.212-215